ધુમ્મસ અને વાલમ

હરિયાળી આ ગિરિકંદરાઓ પર ધુમ્મસ નિહાળી આવી વાલમ મને તારી યાદ,
આમ તો આ પ્રક્રૂતિની પાંગતમાં હરહંમેશ આવે મને તારી યાદ..

ફુલોમાં તું જ મલકતો ભાસે,ઝરણામાં તું ભીંજવતો ભાસે,
પંખીઓની મીથી ગુંજમાં તુજ સાદ,વાદળરૂપે પણ તું શ્વસતો ભાસે,
હરિયાળી,પહાડી,ફુલો ને ઝરણાઓ-આમ તો સઘળુ આપે મને તારી યાદ
પરંતુ ધુમ્મસ,ઝાકળ ને વાદળા-એ તો તુજ રૂપ જાણે સાક્ષાત !


ધુમ્મસ આવે પાસ અને થાયે આભાસ,જાણે વાલમ ખુદ આવે છે મુજ પાસ,
ક્ષણભર થંભી જાયે શ્વાસ,જાણે હમણા જ સ્પર્શીને લેશે બાથ,
નિહાળુ આસપાસ ચોપાસ,જાણે હમણા મળશે મારો નાથ...
પરંતુ,ધુમ્મસ અને વાલમ -જાણે એકરૂપ સાક્ષાત !


ક્ષણિક થાયે જાણે અહીં જ છે તુ,વસતો મારી આસપાસ ચોપાસ,
પણ...પળભરમાં ક્યાં ઉડી જાયે....!!
ક્ષણિક લાગે હમણા જ લેશે તુજ આગોશમાં,
પણ...ક્ષણભરમાં તું અદ્રશ્ય થાયે..!!
આમ તો હર શ્વાસમાં મારા ધુમ્મસરૂપે તું જ શ્વસતો,
પણ...સ્પર્શવા જાઉં તો છુટી જાયે..!!


અરે પણ ...આ શું..??? કોઈ મને કહેશો આ ઝરણું ક્યાંથી ફુટ્યું??
જાણે વહેતી પ્રિયતમની લાગણીઓ ધોધમાર...!!
નક્કી-ધુમ્મસનું જ આ પરિણામ...
મારા સાજનની ભીની સંવેદના અપાર....!!
સઘળી ભ્રમણાઓ વાસ્તવ બનતી નિહાળું આજે...
જ્યારે તુજને ધુમ્મસમાંથી ઝરણારૂપે ઝરમર ઝરતો..મુજને ભીંજવતો...ભાળું આજે...!!!!



ડો.જ્યોતિ હાથી

૭/૬/૨૦૧૦

માણસ છું હું આખરે……- (ડો.દર્શિકા શાહ)

હસતા હસતા છલકાઈ જાય છે આંખ
રડતા રડતા છલકાઈ જાય છે આંખ
ખુશીના આંસુ,દુખના આંસુ,
મોતી બની ખરી જાય છે આંસુ,
કયારેક હસુ, કયારેક રડું,
માણસ છું હું આખરે……


લાગણીઓ કયારેક લહેરાઈ લહેરાઈ જાય,
પ્રેમના ઘોડાપુર ઉમટે કયારેક,
કયારેક જડ બની જાય લાગણીઓ,
પ્રેમનો જાણે દુકાળ પડી જાય,
કયારેક પ઼ેમ અપાર, કયારેક ક્રોધ અપાર,
માણસ છું હું આખરે……


કયારેક સમેટાઈ જાઉં, કયારેક વિખરાઈ જાઉં,
કયારેક ખોવાઈ જાઉં, કયારેક લુંટાઈ જાઉં,
દુનિયાની વિટંબણાઓમાં અટવાઈ જાઉં,
કયારેક મુક્ત શ્ર્વસુ, કયારેક રુંધાઈ જાઉં,

માણસ છું હું આખરે….



- ડો.દર્શિકા શાહ

ખોબો ભરીને અમે એટલું હસ્યાં કે કૂવો ભરીને અમે રોઈ પડ્યાં.

ખોબો ભરીને અમે એટલું હસ્યાં
કે કૂવો ભરીને અમે રોઈ પડ્યાં.
ખટમીઠાં સપનાઓ ભૂરાં ભૂરાં
કુંવારા સોળ વરસ તૂરાં તૂરાં
અમે ધુમ્મસના દરિયામાં એવાં ડૂબ્યાં.
કે હોડી-ખડક થઈ અમને નડ્યાં.
ક્યાં છે વીંટી અને કયાં છે રૂમાલ?
ઝૂરવા કે જીવવાનો ક્યાં છે સવાલ?
કૂવો ભરીને અમે એટલું રડ્યાં
કે ખોબો ભરીને અમે મોહી પડ્યાં.

-જગદીશ જોષી

By કવિવર રવીન્દ્રનાથ ઠાકુર....

હે પ્રભુ ,
સંજોગો વિકટ હોય ત્યારે
સુંદર રીતે કેમ જીવવું તે મને શીખવ .
બધી બાબતો અવળી પડતી હોય ત્યારે ,
હાસ્ય અને આનંદ કેમ ના ગુમાવવા તે મને શીખવ .
પરિસ્થિતિ ગુસ્સો પ્રેરે એવી હોય ત્યારે ,
શાંતિ કેમ રાખવી તે મને શીખવ .
કામ અતિશય મુશ્કેલ લાગતું હોય ત્યારે ,
ખંત થી તેમાં લાગ્યા કેમ રહેવું તે મને શીખવ .
કઠોર ટીકા અને નિંદા નો વરસાદ વરસે ત્યારે ,
તેમાંથી મારા ખપનું ગ્રહણ કેમ કરી લેવું તે મને શીખવ.
પ્રલોભનો , પ્રશંસા , ખુશામત ની વચ્ચે ,
તટસ્થ કેમ રહેવું તે મને શીખવ .
ચારે બાજુથી મુશ્કેલીઓ ઘેરી વળે,
શ્રધા ડગુમગુ થઇ જાય ,
નિરાશાની ગર્તામાં મન ડૂબી જાય,
ત્યારે ધૈર્ય અને શાંતિથી તારી કૃપાની પ્રતીક્ષા

કેમ કરવી તે મને શીખવ. 

Dont Quit

When things go wrong as they sometimes will;
When the road you're trudging seems all uphill;
When the funds are low, and the debts are high
And you want to smile, but have to sigh;
When care is pressing you down a bit-
Rest if you must, but do not quit.

Success is failure turned inside out;
The silver tint of the clouds of doubt;
And you can never tell how close you are
It may be near when it seems so far;
So stick to the fight when you're hardest hit-
It's when things go wrong that you must not quit.

જરૂરત શું હતી.?

ન હતી કોઇ આવારગી ને ન હતી કોઇ દીવાનગી, મને તેમની નજરનો નસો કરવાની જરૂરત શું હતી
ચાલતા ચાલતા રાહ માં ચાર કદમ સાથે, મારે કોઇના દીલમાં ડોકીયું કરવાની જરૂરત શું હતી.
ખુશ્બૂ નો સાથ તો કાયમ હતો, ખબર નથી આ ફૂલો ને કંટકની દોસ્તી કરવાની જરૂરત શું હતી.
તરસ તો ન હતી ને તઙપ પણ ન હતી, પછી આ મૃગજળની પાછળ ભાગવાની જરૂરત શું હતી.
ખબર હતી કે સપનુ છો તમે તો, મારે આ સુંદર સપનુ નયનમાં વસાવવાની જરૂરત શું હતી.
પૂનમની ચાંદની તો હતી પછી મારે, સંધ્યાના સમયે આગીયો બની ને ચમકવાની જરૂરત શું હતી.
સુઈ ગયુ છે સારુ શહેર ને કદાચ તે પણ, મારે ચાંદ તારા ની સાથે જાગવાની જરૂરત શું હતી.
ખબર છે નહી આવે તે હવે,મારે વારંવાર બારણું ખોલી ને જોયા કરવાની જરૂરત શું હતી.
મારા ઘરના ખાલી કમરામાં બેસીને, મારે આંશુ થી મારા ઘરને ધોવાની જરૂરત શું હતી.
શ્વાસે શ્વાસે તેમને યાદ કરીને, રૂઝાયેલા ઘાવને મારે ખોતરતા રહેવાનીજરૂરત શું હતી.
શાંભળીને મારા દીલના દદૃની વાત, આવે તે મનાવવા, તેમ દીલને સમજાવાની જરૂરત શું હતી.
આવ્યા હતા તે મારી કબર પર બસ આમ જ, આ પાગલ દીલે ધઙકી જવાની જરૂરત શું હતી.